شبکه درون تراشه ای مدلی نوظهور برای ارتباطات درون سیستمهای VLSI بزرگ پیاده سازی شده بر روی یک تراشه سیلیکونی است. پژوهشگری (Sgroi) و همکارانش "راه حل پشته-لایه ای برای طراحی ارتباطات بین هسته ای درون-تراشه را متد شبکه–درون-تراشه (ناک)" می نامند. در یک سیستم ناک پیمانه ها مانند هسته های پردازشگر، حافظه ها و بلوکهای IP ویژه با استفاده از یک شبکه مانند یک زیرسیستم "حمل و نقل عمومی" برای ترافیک اطلاعات، داده را رد و بدل می کنند. یک ناک از چندین لینک داده نقطه-به-نقطه که با استفاده از سوئیچ ها (مسیریاب ها) به هم متصل می شوند، ساخته می شود به اینگونه که پیامها می توانند از هر پیمانه منبع به هر پیمانه مقصد از راه چندین لینک با استفاده از تصمیم های مسیریابی در سوئیچ ها انتقال یابند. یک ناک شبیه به شبکه مخابراتی مدرن با استفاده از سوئیچینگ بیت-بسته دیجیتال در طول لینکهای مالتی پلکس شده می باشد. هرچند سوئیچینگ بسته ای گاهی برای یک ناک لازم فرض می شود، چندین طرح پیشنهادی ناک با استفاده از روشهای سوئیچینگ مداری وجود دارد. این تعریف بر پایه مسیریاب ها معمولاً اینگونه تفسیر می شود که یک گذرگاه اشتراکی تنها، یک سوئیچ کراسبار تنها یا یک شبکه نقطه-به-نقطه، ناک محسوب نمی‌شوند اما به طور عملی تمام توپولوژیهای دیگر ناک محسوب می شوند. این تعریف تا حدی گیج کننده است زیرا همه موارد ذکر شده شبکه هستند (آنها ارتباط بین دو یا بیشتر از دو وسیله را فراهم می سازند) اما آنها به عنوان روش های شبکه-درون-تراشه در نظر گرفته نمی‌شوند.